Een dag uit het leven van een moeder...

Een dag uit het leven van een moeder…

‘Dromen’

Vannacht droomde ik dat we met de artsen in gesprek waren over de vervolgstappen voor Mina. Voordat ik het wist lag ze op een bed en werd ze meegenomen. Mijn man en ik holden erachteraan. Alles waar ik voor wil staan, gebeurde niet in die droom.

Volgens de artsen moest de operatie, die eerder is gedaan, teruggedraaid en dus ongedaan gemaakt worden. De operatie had niet het gewenste resultaat gehad. In het echte leven is dit natuurlijk ook zo, maar in mijn droom luisterde niemand mij. Sterker nog, wij als ouders werden niet betrokken in de besluitvorming. Er gaan namelijk ook dingen wel goed en ook dat kan een opbrengst van de operatie zijn.

In mijn droom renden we door de gangen van het ziekenhuis. Mina op het bed. Ze was omringd door allemaal artsen. Allemaal artsen die wij niet kenden. Waar was haar eigen chirurg? Haar eigen cardioloog? De mensen die weten hoe haar hart eruitziet en weten wat ze moeten doen.

Ik maakte me ontzettend veel zorgen. Ze werd geopereerd terwijl ik nog zoveel vragen had. Vragen over waarom ze nu zo snel geopereerd moest worden, maar ook over wat dit betekende voor de toekomst, over de risico’s die elke operatie met zich meebrengt, over de opname op de intensive care na de operatie.

In mijn droom namen ze haar mee en meteen daarna werd ik wakker.

Uiteraard probeer ik meteen alles te verklaren. Ben ik angstig? Maak ik mij zorgen? Moet ik nog dingen verwerken?

Meteen gevolgd door relativering. Natuurlijk zijn er emoties richting mijn kind, waarvan er geen levensverwachting bekend is. Waarvan ik weet dat er nog een operatie nodig is. Waarvan we hadden gehoopt dat ze al veel meer zou kunnen. Ik ben haar moeder en daar hoort gevoel bij. Dat is niet meer dan normaal.

Liefs,

Hilly