Een dag uit het leven van een moeder

Een dag uit het leven van een moeder…

'En toen werd ik zelf ziek'

En toen was ik zelf ineens ziek. Heel gek. Ik ben zo bezig met Mina. Met haar zorg en haar welzijn, dat het nooit in mij op is gekomen dat ik ook ziek kan worden.

Zoals jullie weten ben ik afgelopen zomer naar Turkije geweest met mijn middelste dochter. Door een ongelukkige val aldaar heb ik mijn rib gebroken. De gebroken rib zat precies achter mijn borst. Op advies van de huisarts moest ik goed voelen of er een bloeduitstorting ontstond. Wanneer ik een harde plek voelde moest ik meteen bellen. De volgende dag voelde ik een harde knobbel in mijn borst, door het eerdere gesprek kon ik meteen bij de huisarts terecht. Daar kwamen we als snel op een verwijzing naar de mamapoli. Enigszins laconiek, maakte ik mee niet veel zorgen. Het was waarschijnlijk een cyste.

De wachttijd voor de mamapoli was twee weken. De spanning begon nu toch een beetje op te lopen en de wat als… begon steeds vaker door mijn hoofd te spoken.

Op de dag zelf ging ik samen met mijn moeder naar de poli. Als het slecht nieuws was wilde ik dit niet alleen ontvangen. Tijdens de echo hoorde ik ineens het woord ‘tumor’ vallen. Ik was beduusd door het woord tumor en mijn eigen naam in 1 zin. Langzaam drong het tot mij door dat het geen cyste was en begon ik vragen te stellen. De radioloog vertelde dat de tumor er niet goed uit zag, maar dat ze bij een biopsie pas uitsluitsel konden geven. Voor nu kon ze verder niks zeggen.

Al lopende naar het gesprek met de chirurg begonnen mijn radars te werken. Ik had een tumor in mijn borst. Daar had ik helemaal geen tijd voor. Ik moest voor Mina zorgen. Zij had zorg nodig, niet ik. De chirurg vertelde dat ook in de andere borst onregelmatigheden waren te zien. Een MRI was noodzakelijk.

De hele reis naar huis was ik in gedachten verzonken. Het voelde of hadden we als gezin nu weer het korte strootje getrokken. Dit kon toch niet waar zijn. Wij hadden al een ziek kind. Hoezo kregen wij dit op ons pad.

De week die volgde voelde het alsof het universum een donkere wolk had gestuurd, waar ik niet onderuit kon komen. In de nachten wisselden de tranen en de gedachten elkaar af. Ik kon nu niks anders doen dan wachten op de biopsie en de MRI.

Hoe verdrietig ook, ik had geen toverstaf liggen. De tumor was een feit. Hoe moeilijk het nu ook leek, ook hier kwamen we doorheen. Al zag ik dat nu nog niet helemaal.

Wordt vervolgd…

Liefs Hilly